Nog even...nog heel even!
Man, wat komen we van ver! Enkele dagen geleden klopte mijn hart in mijn keel voor de eerste keer. Nog 20 dagen...nog 20. Da's echt niet veel meer!! De eerste stressmomentjes komen er aan. De eerste twijfels, de eerste vragen,...Ben ik wel goed genoeg voorbereid? Zal ik wel alles mee hebben? Moet ik nog dingen regelen? Wat als...wat als...
Ik overloop de lijstjes continu in mijn hoofd. Ik word er gek van en tegelijkertijd zo hyped! Dit is waar ik maanden voor gewerkt heb, waar ik maanden voor gezweet heb en maanden heb voor moeten vechten. Telkens opnieuw mijn motivatie moeten verantwoorden. Telkens opnieuw de vragen aanhoren: "waarom? Ga je alleen? Zo ver?..." Ik ben dit zo beu dat het tijd is dat ik vertrek!
Het is waar wat men zegt. De laatste loodjes wegen het zwaarst. Ik ben op de harde manier te weten gekomen op welke schouders ik het meest kan steunen en wiens gelukwensen ik oprecht ten harte kan nemen. Ik ben de laatste 6 maanden enkele zware heuvels op gefietst, en ik weet nu op welke handen ik mag rekenen om mij een extra duwtje in de rug te geven. Maskers zijn afgevallen en nieuwe gezichten zijn tevoorschijn getoverd.
Voor sommigen spreek ik waarschijnlijk in raadsels en geloof mij, zelfs ik had moeite met puzzelen. Het belangrijkste is dat ik eindelijk weet hoe ik mijn laatste dagen hier in België moet benutten en wie mij hierbij kan vergezellen. Het is niet simpel geweest. Echt niet! Mijn "psychische problemen", zoals sommige het noemden, zijn er uiteraard nog steeds en die zullen mij nog een heel eind achtervolgen...als het ware een zwarte hond aan een veel te lange leiband. Ik ben er nog niet..nog lang niet...maar ik kan al een streepje horizon zien.
Ik zet de laatste puntjes op de i. Ik doe mijn laatste telefoontjes. Ik koop de laatste spulletjes en dan...dan is het zover!
Reactie plaatsen
Reacties