Drijfzand

We zijn er bijna...maar nog niet helemaal.

Het kinderliedje spookt door mijn hoofd. Nog 73 dagen lees ik op mijn app. Een tool die ik speciaal installeerde om de dagen wat af te tellen. 73 dagen...73...het getal lijkt mij nu nog duizelingwekkend groot, maar de seconden tikken verder. Ieder moment, iedere minuut ben ik dichter bij mijn bestemming. En ter zelfde tijd ben ik nog zover af...

Hoewel dit een blog zou moeten zijn waar ik enkel en alleen spreek over mijn leuke avonturen in Seoul, is mijn weg er naartoe even belangrijk! Voor wie dit echter niet interesseert, klikt nu beter op het kruisje in de rechter bovenhoek.Wie mijn pagina echter wel reeds binnenstebuiten keerde, las zeker al de tab "waarom seoul". De paraaf over mijn emotionele put zal nu zeker wel een belletje doen rinkelen. 

Een tijd geleden, laat ons het bij enkele weken houden, kon ik oprecht zeggen dat het beter met mij ging. Mijn glas leek eindelijk halfvol te zijn. Ik steek het ook zeker niet onder stoelen of banken, maar zelfs mijn psycholoog zag verbetering. Toch bleef een donkere schim mij achtervolgen. Een stemmetje in mijn hoofd die zei: "weet je het zeker? Gaat het echt wel goed met je?". Vandaag wankel ik op mijn benen. Een slechte dag zou je kunnen zeggen, maar die stem lokt mij al even terug de dieperik in. 

De mensen rondom mij kan ik niet genoeg bedanken. Hun liefde, hun geduld, hun begrip...het is wat ik al een hele tijd nodig heb. Maar hoe langer deze klote situatie zich voordoet, hoe schuldiger ik mij voel. Schuldig dat ik hen niet kan geven wat ze van mij verlangen...gelukkig zijn. Ik voel hun steun iedere dag en het liefst zou ik hen oprecht in de ogen willen kijken en zeggen: "danku, het gaat goed met me". Maar in de plaats daarvan merk ik op dat het masker op mijn gezicht langzaam aan weer vorm begint te krijgen en ik mij verschuil achter de leugen: "ik ben ok".

Ik ben kwaad want ik werk mezelf terug in een vicieuze cirkel. Ik lach zodat men de tranen niet kan zien. Maar hoe beter ik mij voortoon, hoe meer hoop en verwachting er terug boven water komt drijven. De druk op mijn schouders om opnieuw gelukkig te zijn, om de draad terug op te pikken en te doen zoals er niets aan de hand is, wordt stilaan terug groter en ik voel mijn knieën knikken onder het gewicht. Maar uit schrik, uit angst voor teleurstellende blikken, verbijt ik de pijn. Nog even...en ik val.

Meer dan ooit wil ik ontsnappen aan de pijn. Meer dan ooit wil ik de pauze knop kunnen induwen, mezelf opnieuw kunnen heropbouwen. Een stevige fundering metsen zodat ik niet langer met wankele benen door het leven hoeft te gaan. Ik besef nu ook stilaan dat deze reis niet enkel een beslissing was voor mezelf. Ik hoop dat mijn vertrek ook mijn dierbaren even de ademruimte geeft dat ze verdienen. Dat ze niet langer om hoeven te gaan met een wrak als ik. Dat ze ook weer zonder problemen door kunnen gaan met hun leven zonder dat ik hen hierbij afrem. Ik wil niemand meer ten laste zijn. Het is MIJN depressieve periode...ik en alleen ik, moet er door.

We zijn er bijna...maar nog niet helemaal.
De weg naar seoul is gemaakt van drijfzand...hoe meer ik vecht, hoe dieper ik zink.